Αθήνα 12/12/2025
Προς
Τον Σύλλογο Συνταξιούχων
Δημοσίου Αθήνας
Συνάδελφοι, συναγωνιστές, σύντροφοι,
Σας ευχαριστώ που είσαστε στο
πλάι μου.
Σας ευχαριστώ που είπατε αντίο
στο παιδί μου. Αντίο που εγώ δεν θέλω και δεν μπορώ να πω.
Ζω με το αμετάκλητο του
θανάτου, το τετελεσμένο. Συντριβή.
Δε με παρηγορεί που θρηνώ με
χιλιάδες άλλες μάνες που χάνουν κάθε μέρα τα παιδιά τους, ακόμα πιο ασήκωτος
γίνεται ο πόνος, συσσωρεύεται.
Ολες οι μάνες, που ζούμε την
απώλεια, δεν πονάμε για μας, εμείς «ζούμε», έχουμε γίνει ένα με τον πόνο αλλά
τα παιδιά μας έφυγαν, δεν ζουν πιά, στερήθηκαν τη ζωή, τον έρωτα, τα νιάτα, τις
ελπίδες και τα όνειρά τους.
Παιδί μου έφυγες και πήρες
μαζί σου τις αξίες σου , την αγάπη σου για τις τέχνες, τα γράμματα, τα βιβλία
και τη μουσική, το «διδασκαλίκι».
Πήρες τον ίσκιο σου που γέμιζε
το σπίτι, τις ατέλειωτες σε βάθος συζητήσεις μας, ήσουν και δικός μου δάσκαλος.
Μου έμαθες την διαλεκτική.
Εκτιμούσες τις γυναίκες,
μεγάλωσες με γυναίκες, χωρίς αντρικό πρότυπο, αγαπούσες την γυναίκα σου, την
αδελφή σου, τη μάνα σου. Αγαπούσες κυρίως τα παιδιά, τον κόσμο όλο.
Ησουν κάθετα απέναντι στην
αδικία και την εκμετάλλευση. «Σαπίλα μάνα ο καπιταλισμός» μου έλεγες.
Πίστευες απόλυτα ότι το αύριο
θα ήταν καλύτερο απ’ το σήμερα ως νομοτέλεια….
Ακριβό μου αγόρι, παιδί μου.
«Σύντροφοι» του ΔΣ. Σύντροφοι,
λέξη με βαρύτητα και περιεχόμενο!.
Ζήσαμε την συντροφικότητα, ιδιαίτερα
τον τελευταίο χρόνο. Ηθελα να σας το πω!
Σας ευχαριστώ
Σ.
Ακζώτη