Είναι γεγονός, Συνάδελφοι Συνταξιούχοι, ότι το ξήλωμα της δημόσιας κοινωνικής
ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης άρχισε το 1992 με το Ν.2084 του Σιούφα, στη
συνέχεια της Πετραλιά, του Ρέππα, του Λοβέρδου- Κουτρουμάνη
και τώρα με το νόμο-λαιμητόμο Κατρούγκαλου και πάει λέγοντας. Όλες οι μέχρι τώρα
Κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα οιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης και οι
συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με τους κοινωνικούς διαλόγους
της συναίνεσης και υποταγής, απαξίωσαν το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και
έβαλαν πλάτη να περάσουν σταδιακά όλες αυτές οι αντιλαϊκές και αντεργατικές ρυθμίσεις.
Και τα γράφoυμε αυτά ως επισήμανση ότι οι συνταξιούχοι που έχουν συσσωρευμένη
πείρα, δεν θα πρέπει να επιδείξουν καμία ανοχή και καμία αναμονή και να μην
ξεγελαστούν από τις ψεύτικες υποσχέσεις και της σημερινής κυβέρνησης ότι δήθεν, με τη
δίκαιη ανάπτυξη θα έλθουν καλύτερες μέρες. Γιατί, με την κατάργηση της προσωπικής
διαφοράς σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, των κοινωνικών
επιδομάτων, τον περιορισμό των κοινωνικών παροχών μόνο για τους εξαθλιωμένους, την
ένταση της φοροληστείας, την περαιτέρω μείωση των κονδυλίων για την υγειονομική
περίθαλψη και την υγεία, οι συντάξεις θα είναι απλά φιλοδωρήματα, που δεν θα φτάνουν
ούτε για τις στοιχειώδεις ανάγκες.
Επομένως ακόμα και οι συνταξιούχοι που δεν έμαθαν να αγωνίζονται και να απεργούν
κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, θα πρέπει και αυτοί να βγουν στο δρόμο του
αγώνα και της ταξικής πάλης, για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, που κατακτήθηκαν
με αγώνες και αμέτρητες θυσίες και με το αίμα των εργαζομένων. Κατακτήσεις και
δικαιώματα που τώρα, μέρα με τη μέρα, καρατομούνται βίαια. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Βέβαια, επικίνδυνες απόψεις, που μάλιστα εκφράζονται και από Προέδρους και μέλη Δ.Σ.
Συλλόγων Συνταξιούχων ότι τίποτα δε γίνεται, οι κινητοποιήσεις που γίνονται δεν είναι
μαζικές, γιατί δεν κατεβαίνουν όλοι οι συνταξιούχοι, οι συγκεντρώσεις είναι «χαβαλέ»,
όσοι κατεβαίνουν στο δρόμο είναι γραφικοί, στοχεύουν να αποσείσουν τις δικές τους
ευθύνες. Δείχνουν επιεικώς μια λαθεμένη αντίληψη για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος
τους στο συνταξιουχικό κίνημα, απεχθάνονται την ταξική πάλη και εξυπηρετούν το
σύστημα, τους εκμεταλλευτές και το κράτος τους. Στην ουσία στέκονται ενάντια στους
συνταξιούχους και τα συμφέροντά τους.
Και όλα αυτά σε μία περίοδο που διαφαίνεται το δυνάμωμα του συνταξιουχικού κινήματος
με τις μαζικές κινητοποιήσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας μας και τα πανελλαδικά
συλλαλητήρια των Συνεργαζόμενων Συνταξιουχικών Οργανώσεων σε συνεργασία με το
εργατικό και λαϊκό κίνημα. Ενοχλούνται με αυτή τη θετική εξέλιξη και θέλουν να
καλλιεργήσουν την απραξία και τη σιγή νεκροταφείου. Για να ενισχύσουν μάλιστα τα
παραπάνω επικίνδυνα και σαθρά επιχειρήματα ισχυρίζονται ότι η προκήρυξη τακτικών
συγκεντρώσεων από τις Συνεργαζόμενες Συνταξιουχικές Οργανώσεις, λόγω γήρατος και
προβλημάτων υγείας κουράζουν τους συνταξιούχους. Όσοι είμαστε καθημερινά στο δρόμο
του αγώνα, βλέπουμε ότι πολλοί συνταξιούχοι που πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα και της
ταξικής πάλης, ξεπερνούν και τα μεγάλα προβλήματα της υγείας τους. Όσο για τις τακτικές
συγκεντρώσεις, όσο διακυβεύονται σε καθημερινή βάση τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις
των συνταξιούχων, τακτικές και αδιάκοπες πρέπει να είναι και οι κινητοποιήσεις. Έχουμε
άλλωστε συσσωρευμένη πείρα από το ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού
συνδικαλισμού. Εν τέλει, ας μας πουν καθαρά και ξάστερα, υπάρχει άλλος δρόμος, εκτός
από το δρόμο του αγώνα; Γιατί η λογική του καναπέ, του εφησυχασμού, της αναμονής και
της απραξίας είναι αδιέξοδη. Θέλουν Σωματεία μαζικά και δυναμικά ή βολεύονται με
Σωματεία σφραγίδες, αδύναμα και απαξιωμένα;
Ισχυρίζονται οι συνδικαλιστές αυτής της αντίληψης, ότι οι συνταξιούχοι δεν οργανώνονται
στα Σωματεία και δε συμμετέχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις, άρα δεν χρειάζονται οι
κινητοποιήσεις, δηλαδή θέλουν αγώνες με το μέτρο; Θέλουν αγώνες σε αντιστοιχία με την
επίθεση που μέρα με την ημέρα κλιμακώνεται ή δυο τρεις έτσι για την τιμή των όπλων ίσα
ίσα για να μην τους πάρουν με τις πέτρες οι συνταξιούχοι; Συνάδελφοι ,να διερωτηθούμε
γιατί συμβαίνουν αυτά και τι κάνουμε εμείς από τη δική μας πλευρά.
Συνάδελφοι,
Μας πέρασε από το μυαλό ότι με τέτοιες πρακτικές και αντιλήψεις οι συνταξιούχοι
μέρα με τη μέρα θα απομακρύνονται από τα σωματεία τους; Μήπως αυτός είναι ο στόχος,
όσων ισχυρίζονται ότι έχει κερδηθεί είναι προϊόν αρθρογραφίας και επισκέψεις σε
υπουργούς και διοικήσεις που εμπλέκονται σε κοινωνικούς διαλόγους και εργασιακή
ειρήνη.
Τέτοιες αντιλήψεις απαξιώνουν τους κοινωνικούς αγώνες και προσβάλουν τους
αγωνιστές που με το αίμα και τις θυσίες τους επέβαλαν κατακτήσεις όπως την κοινωνική
ασφάλιση ( Υγεία – Πρόνοια – Συντάξεις), μονιμότητα στο Δημόσιο, 8ωρο σταθερή και
μόνιμη εργασία και άλλα.
Σε τελική ανάλυση για να δούμε πρακτικά τι γίνεται , είμαστε σα συνδικαλιστές
μπροστάρηδες;
Άραγε ανοίγουμε τα Γραφεία σε καθημερινή βάση; Επικοινωνούμε τακτικά και
ενημερώνουμε τα μέλη μας για όλες τις εξελίξεις; Οργανώνουμε συσκέψεις και
συζητήσεις;
Πηγαίνουμε σε μαζικούς χώρους (καφενεία κλπ) όπου συχνάζουν οι συνταξιούχοι,
με την εφημερίδα «ΒΗΜΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ Δημοσίων Υπαλλήλων» στο χέρι, για
συζήτηση και οργάνωση αυτών στα Σωματεία; Η καθημερινή συζήτηση με
επιχειρήματα, απαιτεί επίπονη προσπάθεια και υπομονή. Δύσκολη ομολογουμένως
διαδικασία, που όμως απαιτεί πίστη σε αυτό που κάνουμε. Δεν υπάρχει μαγικό
ραβδί. Για να αλλάξει η νοοτροπία και η συνείδηση, χρειάζεται μεγάλη
προσπάθεια.
Συμμετέχουμε σε κινητοποιήσεις και επισκέψεις σε συνεργασία με τα Εργατικά
Κέντρα και τα Σωματεία της περιοχής (ΙΚΑ κλπ), στα Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας
για τα προβλήματα (έλλειψη γιατρών, νοσηλευτικού προσωπικού, φαρμάκων,
αναλωσίμων κλπ);
Είμαστε μπροστάρηδες σε αυτές τις προσπάθειες για να δώσουμε το καλό
παράδειγμα στους συνταξιούχους;
Αξιοποιούμε τον τοπικό Τύπο (εφημερίδες) με συχνές δημοσιεύσεις και τα τοπικά
μέσα ενημέρωσης (ραδιόφωνα, τηλεοράσεις) για συνεντεύξεις για τα μικρά και
μεγάλα προβλήματα των συνταξιούχων;
Σύλλογοι συνταξιούχων με αρκετές δραστηριότητες είναι μαζικοί, με ζωντάνια και
αγωνιστικότητα. Αντίθετα Σύλλογοι που αρκούνται μόνο στην οργάνωση μιας εκδρομής ή
συνεστίασης, είναι αδύναμοι και απαξιωμένοι. Και βέβαια και αυτές οι εκδηλώσεις είναι
χρήσιμες και πρέπει να γίνονται γιατί βοηθούν στην ψυχαγωγία, στην επαφή και στην
σύσφιγξη των συναδελφικών και κοινωνικών δεσμών και σχέσεων, αρκεί να αξιοποιούνται
και να συνδυάζονται με τη δράση, την ταξική πάλη και την οργάνωση των συνταξιούχων για
τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Με αυτές τις σκέψεις ευχόμαστε ολόψυχα στους συνταξιούχους καλή και αγωνιστική
χρονιά, για να έχουμε αποτελεσματικούς αγώνες. Προσωπική και οικογενειακή υγεία.