Το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών
Το τελευταίο διάστημα βλέπουν το
φως της δημοσιότητας ολοένα και περισσότερες καταγγελίες γυναικών αλλά και
ανδρών, που επιτέλους σπάνε τη σιωπή τους και μιλούν για τις μορφές κακοποίησης
που έχουν υποστεί πρόσφατα ή και στο παρελθόν
Με βάση τα
αποτελέσματα παλιότερης έρευνας του Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ
(FRA), το 22% των γυναικών έχουν βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία, ενώ το 43%
έχουν υποστεί ψυχολογική κακοποίηση . Ωστόσο, οι
διαπιστώσεις για την έκταση που έχει το φαινόμενο, η γενικόλογη καταδίκη του
και οι ανέξοδες υποσχέσεις για μέτρα που θα οδηγήσουν τάχα στην εξάλειψή του
δεν συμβάλλουν στην αποκάλυψη αλλά αντίθετα οδηγούν στη συσκότιση των αιτιών
του.
Επίσης, η ΕΕ
υπολογίζει πως η βία κατά των γυναικών «κοστίζει» 228 δισεκατομμύρια ετησίως,
από τα οποία τα 45 αντιστοιχούν στο «κόστος» των δημόσιων και κρατικών
υπηρεσιών και 24 δισεκατομμύρια ευρώ στην «απολεσθείσα οικονομική παραγωγή»
λόγω του φαινομένου!
Η σεξουαλική, σωματική, λεκτική, ψυχολογική ή όποιας άλλης μορφής βία
υφίστανται οι γυναίκες, καλλιεργείται στο έδαφος που διαμορφώνουν οι
οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί που αντιμετωπίζουν. Στο έδαφος,
δηλαδή, της εκμετάλλευσης, των σάπιων «αξιών» που φυτρώνουν πάνω σε αυτό, των
«προτύπων» του ανταγωνισμού, της καταπίεσης, της επιβολής του ισχυρότερου.
Οι καταγγελίες αυτές μπορεί να άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου, βγάζοντας στην
επιφάνεια τις πιέσεις και τους εκβιασμούς που δέχονται οι αθλήτριες, οι
αθλητές, οι καλλιτέχνες και οι φοιτητές, που τα όνειρά τους, οι σπουδές και η
καριέρα τους, εξαρτώνται από τους «παράγοντες», από τα κυκλώματα και τις
διάφορες μπίζνες τους αλλά κανείς από το χώρο της κυβέρνησης, των κομμάτων της
αντιπολίτευσης (πλην ΚΚΕ) και των ΜΜΕ δε μιλάει για τις χιλιάδες γυναίκες στο
χώρο του Τουρισμού – επισιτισμού, στη βιομηχανία, στο εμπόριο κ. α. οι οποίες βιάζονται καθημερινά κυριολεκτικά και
μεταφορικά στους χώρους δουλειάς τους, προκειμένου να κρατήσουν τη δουλειά
τους. Ο φόβος μπροστά στην ανεργία, στην εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια,
στον κίνδυνο για αποκλεισμό από την εργασία, στην ανέχεια, στην πείνα, ο οποίος
ενισχύεται από την απουσία εργασιακών δικαιωμάτων, μετατρέπει τους εργαζόμενους
σε εύκολα θύματα και ιδιαίτερα τις γυναίκες
Δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η κορυφή του παγόβουνου της
άθλιας πραγματικότητας που βιώνουν οι νέοι και οι νέες, με την
εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, του πολιτισμού, τον ανταγωνισμό, τις
δυσκολίες, την αποθέωση της ατομικότητας σε βάρος της συλλογικότητας.
Περισσεύει, βέβαια, η υποκρισία της σημερινής κυβέρνησης, όπως και των
προηγούμενων, που παρουσιάζουν ως ατομικό ζήτημα και ευθύνη την καταγγελία
τέτοιων περιστατικών, τη στιγμή που παραμένει το πλαίσιο που αφήνει τα νέα
κορίτσια εκτεθειμένα σε κάθε είδους κίνδυνο. Ρίχνει πάλι το μπαλάκι της
ατομικής ευθύνης στον καθένα και στην καθεμιά για να βρει τη δύναμη και την
τόλμη μιλήσει, να καταγγείλει
Το ζητούμενο για μας είναι το πώς η κάθε γυναίκα, ο κάθε νέος θα καταφέρει να
προσπεράσει τους εκβιασμούς και τον εκφοβισμό της εργοδοσίας και να αντιπαλέψει
αγωνιστικά και συλλογικά, μέσα από τους μαζικούς φορείς, την κάθε μορφή βίας
και καταναγκασμού, που γεννά αναπόφευκτα η εκμεταλλευτική κοινωνία.
Τέτοια κοινωνικά φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται ριζικά με ατομικό τρόπο. Η
καταγγελία των νέων γυναικών μπορεί να βρει διέξοδο στο δρόμο της συλλογικής
διεκδίκησης.
Γιατί, χωρίς
αμφιβολία, το έδαφος για την ανάπτυξη και την ανοχή φαινομένων κακοποιητικής
συμπεριφοράς το λιπαίνει.
Η καμπάνια της ΕΕ αλλά και οι κυβερνητικές κορώνες για μέτρα που θα
παρθούν για την εξάλειψη της βίας ή τα συγχαρητήρια και τα μπράβο δια στόματος προέδρου
της κυβέρνησης και άλλων γυναικών που υπηρετούν το σύστημα, είναι υποκριτικά,
παραπλανητικά και ταυτόχρονα επικίνδυνα. Είναι η ΕΕ, η Κυβέρνηση και όλα τα
αστικά κόμματα με όποιο μανδύα και αν καμουφλάρονται που από τη μια πρωτοστατούν και
καθοδηγούν την αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση, κόπτονται για «την ισότητα
ανδρών και γυναικών, τον πλουραλισμό, την απαγόρευση των διακρίσεων, την ανοχή
στη διαφορετικότητα, τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, των μειονοτήτων
κ.λπ.» και από την άλλη υπηρετούν μα νύχια και με δόντια το σύστημα που γεννά
την εκμετάλλευση των γυναικών, που πολλαπλασιάζει τη φτώχεια, την ανεργεια, το
τραφφικιν και ενισχύουν τα ισχυρά κέντρα
του καπιταλισμού, όπως οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση με τα κράτη - μέλη της,
μαζί και την Ελλάδα!
Η ψηφισμένη
αντεργατική νομοθεσία είναι άκρως
υπονομευτική στο δικαίωμα κάθε γυναίκας
ή νέου για να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα που βιώνει. Αντιθέτως, μέσα από
τον παραμορφωτικό φακό της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, της ΕΕ, των θεσμών
που στοιχίζονται πίσω από την ίδια πολιτική, κρύβονται οι πραγματικές
οικονομικές και κοινωνικές αιτίες που εκκολάπτουν την πολύμορφη βία σε βάρος
των γυναικών.
Οι «πολέμιοι» δηλαδή της κοινωνικής αδικίας και «υπερασπιστές» των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι
ίδιοι που προωθούν νόμους για την ολοένα και πιο στυγνή
εκμετάλλευση των εργαζομένων, καταργούν το 8ωρο και συντρίβουν κάθε δικαίωμα
στην εργασία. Οι υποτιθέμενοι «εχθροί της βίας» κατά των γυναικών, των ατόμων
με ιδιαιτερότητες, είναι αυτοί που χρησιμοποιούν την πιο άγρια βία και
καταστολή για να θωρακίσουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των
επιχειρηματικών ομίλων, που φέρνουν τα ΜΑΤ στο πανεπιστήμιο, στέλνουν στρατό
χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και έχουν μετατρέψει τη χώρα σε
πολεμικό ορμητήριο ενάντια στους λαούς της περιοχής.
Μιλούν και καταδικάζουν τη βία, εκπονούν
εκατοντάδες προγράμματα για την εξάλειψη της, εστιάζουν στα καταδικαστέα
γεγονότα, αποπροσανατολίζοντας από τις αιτίες που γεννούν και τρέφουν τη βία. Ο όποιος
προβληματισμός του γιατί συμβαίνει αυτό το δυσάρεστο φαινόμενο είναι
εξοστρακισμένος από τα επίσημα κέντρα ενημέρωσης μιας και δε τους συμφέρει.
Είναι ολοφάνερο ότι ο πραγματικός βούρκος είναι το καπιταλιστικό σύστημα, που
απλώνει με ολοένα μεγαλύτερους κύκλους τα μολυσμένα νερά του σε όλους τους
τομείς, σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις. Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Το πρόβλημα
δεν θα λυθεί απλά με τις αποκαλύψεις και το φόβο των πειθαρχικών ποινών. Το
κακό θα εκλείψει όταν θα στερέψει η πηγή του, η εκμετάλλευση ανθρώπου από
άνθρωπο.
Αυτό που μπορεί και πρέπει να δυναμώσει είναι η ζωντανή συμμετοχή στα
σωματεία μας. Στα σωματεία των εργαζομένων που μπορούν και θέλουν να βάζουν σε
προτεραιότητα τα πρόβληματα των γυναικών, των ευάλωτων ομάδων και όλων των
εργαζόμενων. Στα σωματεία που βρίσκουν τη δύναμη να αγωνιστούν για να πετάξουν
τα βρωμόνερα της εκμετάλλευσης και να απαλλάξουν οριστικά τη ζωή όλων μας, από
τη δυσωδία.
Χρ. Λαμπούδη μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου και
Οργ.
Γραμ. της ΠΟΠΣ